یکی از دوستانم یک سالی هست که فرزندش به دنیا آمده
چند روز پیش با هم صحبت می کردیم به من گفت: محمد! تمام مطالب تربیت فرزند رو زیر و رو کردم و به یک چیز رسیدم
من گفتم: به چه چیزی؟
گفت: این که اگر می خوام بچه ام ویژگی خوبی داشته باشه، باید خودم اون ویژگی رو داشته باشم؛ در یک کلام اگر می خوام پسرم آدم باشه من خودم باید آدم باشم
***
چیزی که هست، ما هرچه به یک نفر بگوییم خوب باش، این کار را انجام بده و آن کار را انجام نده، تا زمانی که خودمان کار درست را انجام ندهیم طرف مقابل [مثلا فرزند] آن کار را انجام نمی دهد
رطب خورده کی کند منع رطب؟
پدری را تصور کنید که خودش با همسر و فرزندانش بد رفتاری می کند بعد پسرش را نصیحت کرده و می گوید: با همه خوش اخلاق باش!
به قطع این پسر دچار دوگانگی می شود، با خودش می گوید: بابا خودش این قدر بد اخلاقه بعد به من می گه خوش اخلاق باش
اما اگر همین پدر خوش اخلاق باشد خودش بهترین الگو برای فرزند است چه به او بگوید و چه نگوید
فرزندان آیینه رفتار پدر و مادر هستند
جمله معروفی هست با این مضمون: نگو، نشان بده
یعنی به پسرم نگویم: حق کسی را نخور!.
خودم چه جلوی پسرم و چه زمانی که نیست به حقوق بقیه احترام بگذارم همین کار بهترین تربیت است
دوران موعظه کردن به پایان رسیده، الآن دیگر نمی توانیم به یک نفر رجوع کنیم
در گذشته هر شهری یک بزرگ یا ریش سفید داشت که از همه داناتر بود و هرکس سوالی داشته به او رجوع می کرد و این بزرگ گاهی اوقات که علمش برای سوالات کافی نبود شروع به نصیحت می کرد
اما الآن دانای همه ما اینترنت است و هزاران روش بهتر از نصیحت و کتک برای تربیت کردن وجود دارد
بیشتر نصیحت های پدر و مادرها برای فرزندان خسته کننده بوده و باعث می شود نتیجه عکس بدهد
یعنی ما دوست داریم فرزندنمان خوش اخلاق باشد اما برعکس می شود
مثلا من بعضی اوقات می دیدم پدرم چه می گوید، برعکسش را عمل می کردم!
ممنون از توجهتان